บุญกิริยาวัตถุ
บุญกิริยาวัตถุ
ในพระพุทธศาสนา บุญ (บาลี: ปุญฺญ; สันสกฤต: ปุณฺย) หมายถึง คุณงามความดี ความประพฤติชอบทางกายวาจาและใจ เรียกอีกอย่างว่ากุศล ในอรรถกถากล่าวถึงเผื่อแผ่บุญไว้ว่าสามารถเผื่อแผ่เพิ่มให้แก่ผู้อื่นได้โดยไม่มีประมาณ เปรียบได้กับการจุดเทียนส่งต่อไปเรื่อย ๆ คือผู้จุดก็มีความสว่างอยู่ตามเดิม และความสว่างยังเพิ่มไปอีกกว้างขวางได้
บุญกิริยาวัตถุ ได้แก่
- ทานมัย ด้วยการให้
- ศีลมัย ด้วยการรักษาศีล หรือประพฤติดีมีระเบียบวินัย
- ภาวนามัย ด้วยการเจริญภาวนา คือฝึกอบรมจิตใจ
- อปจายนมัย ด้วยการประพฤติอ่อนน้อม
- เวยยาวัจจมัย ด้วยการช่วยขวนขวายรับใช้
- ปัตติทานมัย ด้วยการเฉลี่ยส่วนแห่งความดีให้แก่ผู้อื่น
- ปัตตานุโมทนามัย ด้วยการยินดีในความดีของผู้อื่น
- ธัมมัสสวนมัย ด้วยการฟังธรรม
- ธัมมเทสนามัย ด้วยการสั่งสอนธรรม
- ทิฏฐุชุกัมม์ ด้วยการทำความเห็นให้ตรง
อปจายนมัยและเวยยาวัจจมัยจัดเข้าในสีลมัย ปัตติทานมัยและปัตตานุโมทนามัยจัดเข้าในทานมัย ธัมมัสสวนมัยและธัมมเทสนามัยจัดเข้าในภาวนามัย ทิฏฐุชุกัมม์ได้ทั้งทาน ศีล และภาวนา
17 ธันวาคม 2562
ผู้ชม 5140 ครั้ง